«Η αξιοπρέπεια δεν βαθμολογείται»

*Γράφει η Βέρα Λαζένη

Σε μια εποχή που οι αξίες δοκιμάζονται και οι ρόλοι συγχέονται, είναι λυπηρό να βλέπουμε το ήθος και την αξιοπρέπεια του εκπαιδευτικού να τίθενται υπό αμφισβήτηση — όχι από την κοινωνία που αυτός υπηρετεί, αλλά συχνά από εκείνους που όφειλαν πρώτοι να τον στηρίζουν.
Ο δάσκαλος δεν είναι ένας απλός υπάλληλος του Δημοσίου. Είναι ένας άνθρωπος της προσφοράς, ένας θεματοφύλακας της παιδείας, που επί δεκαετίες στέκει με σεμνότητα και αυταπάρνηση μπροστά στις νέες γενιές. Στην αίθουσα δεν κουβαλά απλώς βιβλία και προγράμματα..κουβαλά ψυχές, ανησυχίες, όνειρα και ευθύνες. Η αποστολή του δεν είναι επάγγελμα..είναι λειτούργημα που απαιτεί καρδιά, ευαισθησία και ήθος.
Όταν, λοιπόν, ένας τέτοιος άνθρωπος —ένας εκπαιδευτικός που επί σειρά ετών έχει υπηρετήσει με συνέπεια και αφοσίωση— δέχεται δημόσια επίπληξη ή προσβολή, και μάλιστα σε χώρο λατρείας και ενώπιον κοινού, τότε το ζήτημα δεν είναι απλώς θεσμικό, είναι ηθικό και πολιτισμικό.
Γιατί η δημόσια ταπείνωση ενός δασκάλου δεν μειώνει εκείνον, αλλά εκθέτει την κοινωνία που την ανέχεται.
Η Εκκλησία, η Πολιτεία, κάθε θεσμός που διακηρύσσει αξίες σεβασμού και αγάπης, οφείλει να θυμάται πως ο σεβασμός δεν είναι τίτλος, είναι στάση. Ούτε η εξουσία, ούτε το αξίωμα επιτρέπουν την προσβολή του ανθρώπου. Και αν κάποτε ξεχνούμε το αυτονόητο, τα παιδιά —εκείνοι οι σιωπηλοί μάρτυρες της πράξης μας— θα μας το θυμίσουν με τον πιο απλό τρόπο: με την απορία στο βλέμμα τους.
Τα παιδαγωγικά ιδεώδη, άλλωστε, δεν ράβονται σε ύφασμα ούτε φοριούνται σε τελετές. Πλάθονται στο ήθος, στην καρδιά και στο βλέμμα του δασκάλου που εμπνέει. Στο παράδειγμά του, στη φωνή του που δεν υψώνεται για να επιβληθεί, αλλά για να ξυπνήσει σκέψη και ψυχή.
Η κοινωνία οφείλει να σταθεί δίπλα στους εκπαιδευτικούς της. Όχι μόνο όταν μοιράζουν χαμόγελα στα παιδιά, αλλά και όταν χρειάζεται να υπερασπιστούν την αξιοπρέπειά τους απέναντι στην αδικία ή την αλαζονεία. Γιατί η Παιδεία δεν ανθίζει εκεί όπου ο δάσκαλος ταπεινώνεται.
Ας δείξουμε λοιπόν τον πρέποντα σεβασμό προς κάθε εκπαιδευτικό, ανεξαρτήτως ιδιότητας ή βαθμίδας. Ας θυμόμαστε πως, πριν από κάθε τίτλο και κάθε αξίωμα, υπάρχει ο άνθρωπος.
Κι αυτόν τον άνθρωπο —τον δάσκαλο που μορφώνει, στηρίζει και εμπνέει— η κοινωνία δεν πρέπει ποτέ να τον αφήνει μόνο του.
Ανεξάρτητα από το τι γνώμη μπορεί να έχει ο καθένας για το ποια είναι η κατάλληλη και ευπρεπής ενδυμασία σε κάθε περίσταση, το να επιπλήττει κανείς με αγένεια και προσωπικές αναφορές —άλλοτε μαθητές και άλλοτε εκπαιδευτικούς— από άμβωνος, ειδικά σε στιγμές που έχουν ιδιαίτερο συμβολισμό για το έθνος, είναι πράξη ασέβειας και απολύτως καταδικαστέα.

Λαζένη Βέρα 
Εκπαιδευτικός